Een week Morgenster

Nu, twee weken later, onze eerste mogelijkheid om op internet te komen!!!! Joehoe!!!
Al weer zoveel, ontelbaar meer ervaringen rijker…. De verhalen zijn niet aan te slepen.
Deze week in een paar opmerkingen:

Maandag:
- prikaccident met HIV-positieve patiënt van medewerker oogkliniek, man helemaal in de stress, en is na lang nadenken begonnen met PEP-kuur. (google op ‘PEP-kuur - HIV’ als je niet weet wat het is)
- Op de oogkliniek de meest indrukwekkende tumor ooit gezien: een jonge vrouw, jaar of 26, met een gezicht wat voor meer dan de helft opgevreten is door…..? met een vreselijke stank. Is in twee maanden ontstaan…vrouw is in de achterbak van een auto geladen op weg naar huis. Beleid: TLC! (lees: tender love and care)
- Femke heeft bijna !! helemaal zelf een kindje ter wereld geholpen, en stond te zweten in haar rubber laarzen… adrenaline overal. Kindje en moeder gelukkig prima in orde. Gave ervaring om nooit te vergeten!

Dinsdag:
OK dag met grote buikoperaties (en gelukkig geen prikaccidenten!) Nog 1 PEP-kuur is over, voor 3 artsen en 2 co’s met onvaste handjes…
Donderdag: outreach dag. We gaan naar de twee meest afgelegen kliniekjes en hobbelen gedurende 2 uur over rode stoffige zandwegen. We komen misselijk en met onze borsten tot op de knieën gezakt aan. Er wachten 50 patiënten, om gezien te worden in 2 uur tijd. De amoxicilline-kuren vliegen over de tafel. 1 patiënt laden we in de achterbak van de ambulance, om er vervolgens bij de volgende kliniek nog 9 in de proppen, plus: Hester en Femke natuurlijk. Op de terugweg zitten we klem tussen een jongetje met schimmelhoofdje en Tuberculose patiënten. Om het half uur chekken we of de pasgeboren baby met ernstige luchtweginfectie en hoge koorts nog leeft. Als klap op de vuurpijl begint de vrouw tegenover ons te kotsen, gelukkig in een emmertje wat op onze knieën staat. We delen onze laatste crackertjes op met alle patiënten.
In het ziekenhuis aangekomen, om half 7 savonds, willen we eerst zeker weten dat het kindje meteen behandeld wordt, wat in Afrika niet vanzelfsprekend mag worden geacht. Met onze neuzen staan we er bovenop als de eerste doses antibiotica gelukkig na een uurtje rekenen in mililiters/kilogrammen wordt toegediend. We betwijfelen allebei ten zeerste of dit kindje de volgende morgen gaat halen.
Lange tijd hebben we niet om hier over na te denken, want een keizersnede dient zich aan.
Dokter Herman doet samen met Hester de C-section, en dr. Paul speelt voor anaestesist. Femke vangt en stimuleert het kindje.

Om 9 uur komen we bekaf thuis… en eten rode kool met rijst.

Vrijdag:
Vandaag is de dag van de grote visite, oh ja, ook hier bestaan die. Maar dan in het klein, de kleine grote visite met 2 artsen en 2 co-assistenten en een soort van notulist.
Hester presenteert er op los: wel 6 patiënten brengt zij in, en dat in het engels!!
Al vanaf de vroege morgen ligt er een mevrouw op springen van een tweeling. Helaas schiet het niet op. Om 2 uur ‘s middags wordt besloten tot een keizersnee.

Op hetzelfde moment zit de polikliniek overvol met patiënten die antiretrovirale middelen voorgeschreven willen krijgen…
Hester runt de poli zo’n beetje zelf: TB-patiënten, longontstekingen, vergevorderde HIV-patiënten, zieke kindjes. Ze neemt nog 2 patiënten op in het ziekenhuis… terwijl Femke met de rest van het OK/ziekenhuis personeel 2 kerngezonde kleine meisjes vangt.

Zaterdag:
Niks geen vrije dag en uitslapen. Alhoewel, uitslapen doen we hier nooit, want we staan al wakker naast ons bedje voordat de wekker gaat. Lees: rond een uur of 7. We gaan dan ook iedere avond om max. 21.30 uur naar bed.

9.00 uur op OK voor 3 frisse abcessen. Winst: in totaliteit een liter of 3 heerlijk riekend pus.
10.30 uur: een mevrouw bevalt, na een zwangerschap van 24-28 weken… dit blijkt toch een kindje van maximaal 20 weken te zijn: 620 grammetjes klein… het ademt nog! Het overlijdt onder de warme lamp, in onze armen. De moeder wil het kindje niet zien, laat staan vasthouden. De vader komt binnen, werpt een korte blik… en kiest ervoor om het kindje achter te laten bij het organisch afval van het ziekenhuis (lees: een gat ergens in de grond waar andere resten zoals placenta’s in gegooid worden)

‘s middags is Hester getuige van een bruisend bruiloftsfeest, in real african style, met veel zang dans en muziek! Ze leert er echt Afrikaans ‘joelen’ … ze doet het in NL nog wel eens voor als je er naar vraagt natuurlijk.