Regen, laarzen, en winterjassen

Hallo nederlanders, we zijn weer terug van weggeweest!!! Al weer een paar dagen in nederland... en we dragen dikke truien en slapen onder 2 dekens om het zweet-effect er een beetje in te houden.
Hester heeft nieuw gips, tot helemaal bovenaan haar arm. Nu wel circulair, en het moet nog minimaal 4-5 weken blijven zitten. Het pissebedje wat zijn dood heeft gevonden in het gips wat ooit door dokter Sergio in Pemba is gezet, is niet meer getraceerd.
De reis is goed gegaan, ongeveer 26 uur lang zijn we aan het vliegen-landen-stijgen-wachten geweest, voordat we vanuit Pemba weer in Amsterdam aankwamen. Daar stonden papa en mama Rook en arie, en Hesters ouders en zusje ons op te wachten.
Onze to-do listen zijn weer in het leven geroepen, en heb je zin om onze verhalen een keer life te horen of de foto's te bewonderen, je kan ons gewoon weer bellen/mailen! Vanaf volgende week ongeveer zijn we weer in Maastricht te vinden...
Leuk dat je onze verhalen via blogspot gevolgd hebt!
Groet, Hes & Fem

Pemba

He hallo lieve iedereen,

Sinds ons Beira-Quilimane verhaal is er al weer veel gebeurd. Op dit moment zijn we in Pemba, al 6 dagen eigenlijk, in het noorden van Mozambique. Het is hier prachtig, mooie zee, wit strand, heerlijke vis... maar afgelopen dinsdag is het allemaal wat anders gelopen dan verwacht: tijdens een wandeltocht naar Pemba over het strand zijn we hardhandig overvallen, is de onderarm van Hester door een van die mannen gebroken om onze tas te bemachtigen, en is de tas gestolen...

We zijn nu bijna 6 dagen verder, en gelukkig een een beetje bekomen van de schrik. Na het ziekenhuis en politiebureau 10 keer van binnen te hebben gezien, aangiftes en verzekering-regelzaken, hebben we gisteren voor het eerst weer geprobeerd toeristje te spelen: we hebben een dhowtocht gemaakt, en morgen en overmorgen staat er een olifantenzoektocht met een echte bioloog op het programma.



Ja, het gaat goed met ons nu. Hester heeft gelukkig minder pijn nu, heeft minder pijnstillers nodig, het gips begint wel lekker te zweten en kriebelen... en hebben we hier helaas geen brijnaalden bij de hand... en is het erg frustrerend voor haar om niet het prachtige water van de Atlantische Oceaan in te kunnen duiken.
In eerste instantie hadden we het plan om met openbaar vervoer naar het zuiden te reizen, de komende 2 weken. de plannetjes hebben we nu wat veranderd, bussen en chapa's en kippen op je schoot is nu niet echt te doen, en we gaan vanaf Pemba terugvliegen naar johannesburg op 27 oktober (op 28 okt is onze terugreis naar Amsterdam). De rest van de tijd proberen we hier rondom Pemba wat leuke dingen te regelen... mogelijk voor meisjes met gebroken armen...
we houden jullie op de hoogte! voor nu genieten we van het gezelschap van een maf pakistaans-venezuleaans (?) koppel, en een autistische Canadees.

Liefs, hes en fem

Samen met de pissenbedden onderweg

(Vervolg van het verhaal van 4 oktober)

Femke en ik zitten al zwetend simultaan te tikken in een half verlaten schoolgebouw met een non die vooraan in het klaslokaaltje ligt te slapen... Ik zal het verhaal vertellen dat waarschijnlijk op dat van Femke aansluit...

Aangekomen in Caia was het heerlijk om even de benen te kunnen strekken. Maar al snel verlangden we naar de schaduw. Al wachtend op de pont waren de vele (toch op warmte ingestelde Afrikanen) op waterijs aan het sabbelen. Erg gemeen aangezien wij van die zelfgefabriceerde gevallen beter niet kunnen genieten wetende dat we nog uren in een bus zitten waarin diarree natuurlijk geen aanrader is...
Zeurend om een plekje in een busje beloof ik dat Femke en ik niet zo breed zijn en dat we er nog best wel in passen. De patron wordt overgehaald en snoert onze backpackjes vast op het dak van het gammele geval. Boven op de matrassen, koffers, fietsen en vele onbestemde dingen pronken onze backpacks als het torentje op een kasteel. En wat voor een kasteel.



Terwijl de busjes en vrachtwagens de pont de Rio Zambezi oprijden komen we tot de conclusie dat ons busje toch wel het pronkstuk van de parade is. Het is geel, roestig, gammel en gedeukt. Het raam links van de bestuurder bestaat niet meer. Drie lagen plakband dienen als vervanging. (met een ingeknipt luikje omdat door het plakband minder goed naar de buitenwereld is te kijken dan aanvankelijk werd gedacht) Eenmaal op de pont lopen de straaltjes zweet werkelijk overal en je zou zwaar de neiging krijgen om in het koele water te springen, ware het niet dat we zo krap op elkaar staan dat we geen kant op kunnen. Aan de overkant vinden we ons pronkstuk terug en proppen ons erin. Even is het een behoorlijk (en zomogelijk nog warmer rommeltje) het blijkt allemaal toch niet te passen...Femke en ik belanden uiteindelijk samen op een stoeltje. Voordat de bus in beweging komt begint het her en der te kriebelen. Niet figuurlijk, maar letterlijk. Pissebedbeesten werkelijk overal!!! Ze komen uit het karkas van de wagen en kruipen onze broekpijpen en mijn hemdje in. We willen ze wegslaan maar zitten zo krap dat we er met onze handen niet bijkomen. Een moment worden we uitgelachen voor de rest van de reizigers. Overigens, we reizen tot nu toe alleen maar tussen de lokale bevolking, waarvan de kinderen hun ogen uitkijken. Nog geen backpacker tegen gekomen... Wanneer we eenmaal rijden kruipen de beesten terug in het binnenste van het wrakstuk om ons nog af en toe te laten schrikken. We zijn al een hele dag en halve nacht onderweg en moeten nog 200 kilometer naar ons einddoel van de dag. Het is ondertussen 3 uur en we schatten dat het gevaarte deze afstand gaat afleggen met een snelheid van 50 kilometer per uur... We hopen dat de knieën van onze medereizigers die we in onze flanken voelen, onze niertjes simuleren tot het produceren van zeer geconcentreerde urine. Want sinds ons vertrek zijn we nog niet naar het toilet geweest. Al hebben we een megadorst en water mee (je weet nooit wanneer je waar strandt) veel kunnen we niet drinken om rekening te houden met de rekbaarheid van onze kleine damesblaasjes...
We hobbelen vrolijk verder terwijl de meest foute muziek uit de radio schalt. We proberen wat te slapen op elkaars schouder en dromen van een heerlijke ijskoude douche, maar genieten stiekem toch wel een beetje van dit malle moment. Om 18.00 dreigt de zon onder te gaan voordat we onze doel bereikt hebben. Tot overmaat van ramp rochelt, piept en rookt het gevaarte 30 kilometer voor Quilimane (ons einddoel van de dag) en komt langzaam tot stilstand in de middle of nowhere terwijl de zon voor deze dag definitief ondergaat. Gelukkig wordt na wat gepruts het busje aangeduwd waarna het zowaar weer gestage snelheid begint te krijgen. 's Nachts door Mozambique reizen is echt af te raden... Doodeng. Het flauwe licht van wagentje gaf nauwelijks genoeg om de weg te kunnen onderscheiden. De felle tegenlichten leken recht op ons af te komen om op het laatste moment net aan langs ons voorbij te scheren.

Gelukkig (dankzij Femkes schietgebedje?) komen we veilig en in één stuk aan op het busstation van Quilimane (stel je er, behalve chaos, niet veel van voor). Een taxichauffeur die geen idee had waar hij heen ging en net (of niet) zijn rijbewijs had gehaald konden we er nog wel bij hebben. We checkten in bij een hotelletje dat in de Lonely Planet als beste van de toch al magere kwaliteit hotelletjes stond aangegeven. De windwaaiers (hoe noem je die dankbare dingen?) aan het plafon bleken lamgedraaid. Het zelfde gold voor de staande waaiers... Dus kozen we voor deze keer maar voor de enige kamer met airco. Wat duurder, maar ach. Femke duikt onder de douche die tot onze schrik zo luxe is dat er alleen maar stomend heet water uit komt. Ik besluit te gaan genieten van de gedeelde douche op de gang. Heerlijk koel.
We besluiten nog gauw wat te gaan eten bij een tentje om de hoek, want op crackers kun je niet leven. Het blijkt een bijzondere tent. Een stel Portugezen fluiten ons goedkeurend na en alleenstaande (?) mannen komen ´het restaurant` binnen om met een schaars geklede dame het restaurant te verlaten. Maar... de vis was wederom heerlijk!!! Eenmaal terug bij ons hotelletje om de hoek begint ons te dagen waar die mannen uit het restaurant naar verdwijnen. Maar het kan ons niet veel meer schelen, we doen de deur op slot en duiken ons (doorlig) bed in.

Op dit moment zitten we al zwetend simultaan te tikken in een half verlaten schoolgebouw met een non die vooraan het klaslokaaltje ligt te slapen. We hebben net ontdekt dat we toch kunnen pinnen in dit land ( in tegenstelling tot de info uit de Lonely Planet) en hebben het feit gevierd met een overheerlijk ijsje. Al was het een niet al te bijzonder ijsje... nog nooit zo genoten van een ijsje!!

airco in Quilimane!

Bom Dia!!! Een groet uit Quilimane!

Ja sinds 2 dagen is het geen mangwanani groet in het shona meer, maar aanrommelen in het portugees! En dat valt niet mee zal ik je vertellen! Vanmorgen zaten we met ons anwb'woordenboekje in een bar'achtig iets voor een simpel breakfastje, maar zelfs het woord breakfast kenden ze niet...dat wordt leuk.

De afgelopen 2 dagen hebben we continu in de bus doorgebracht...en je kan nu toch wel zeggen datwe zijn ingewijd in het public transport van Mozambique.

Vanaf de grens met een bus naar chimoio, daar met een bus naar Beira... In Beira een hotelletje gevonden en hard op zoek geweest naar de zee, maar alleen wat brak water gevonden...MAAR! savonds ons eerste visje gegeten, en dat maakte de lange reisdag helemaal goed. Wat hebben wij zitten genieten van die vis... en zijn we ons continu aan het verbazen over de wrange verschillen, te vinden door simpelweg een grens over te steken. Voedsel in overvloed... nog geen 100 meter in Mozambique en de flesjes steri'milk en zakjes yoghurt,tandpasta en flessen ranja, die in zimbabwe al geen 10weken meer te verkrijgen zijn, staan in de kraampjes... terwijl het allemaal spullen zijn die uit zimbabwe komen maar simpelweg geexporteerd. dairymilk uit zimbabwe...het is echt bizar.

Beira is een gigantische stad, en we waren blij dat we daar weer snel wegwaren. Maar dat leek in eerste instantie nog neit zomakkelijk te gaan...
De bus naar Quilimane zou om 3.30 uur vertrekken, vanaf een of ander busstation buiten de stad. Een taxi, Tony Tonx heette die jongen, stond om 3 uur klaar om ons erheen te brengen. In de lonelyplanet hadden we gelezen, en ja daarvertrouw je toch op, haha, dat busticket in advance regelen niet nodig was maar dat je ergewoon op tijd moest zijn. In een donker achteraf hobbelstraatje waar ik serieus het gevoel had dat het een opgezet spelletje was en dat Tony misschien toch in het complot zou zitten, en waar we ieder moment overvallen zouden kunnen worden, stopte Tony zijn auto. Links zag ik vagelijk een kromme slagboom... rechts een groepje mannen met lange jassen en zonnebrillen... na een paar keer toeteren deed een meneerde slagboom open... en reden we het soort van busstation op. Een bizarre sfeer hing daar, helemaal stil was het, terwijl er zoºn 60 mensen zaten te wachten...mensen die nog lagen te slapen, en daarwaarschijnlijk al de hele nacht zaten.. ik probeerde een gesprekje aan te knopen met een man waarvan ik dacht dat hij wel wat engels zou kunnen maar nee, het lukte echt niet...de bus was al helemaal bepakt en bezakt met jerrycans en dubbelgevouwen matrassen en andere dingen, en kon geen kip meer bij op het dak. En wij dus ook niet... zelfs nadat we Tony 100 meticais extra boden om nog even voor ons te onderhandelen, hield de driver voet bij stuk. We konden niet in de bus mee. En dit is de enige bus naar Quilimane vandaag! moesten we nu nog een dag in Beira blijven?daar hadden we echt geen zin in... Na een paar minuten kwam Tony met het idee dat er ook wel andere busjes die richting op gingen, zij het dan niet tot in Quilimane, maar tot Caia, de stad bij de Zambezi, richting Quilimane.. Daar zouden we dan zelf met de pond overkunnen steken, om vervolgens een busje te regelen naar Quilimane. Hester heeft met handen en voeten werk wel 10 keer gechekt of er dan toch echt wel busjes gaan aan de andere kant van de pond, en niet alleen sochtends, maar de hele dag door... en Tony zei datdit geen enkel probleem zou zijn. Goed, dan maar naar die busjes...op de busstandplaats waar we de dag daarvoor aangekomen waren uit Chimoio, stond in het donker een busje met beslagen ramen en inderdaad met een briefje tegen de vooruit met Rio Zambezi erop. Om 5.30 uur zou hij vertrekken. Nadat we de driver wakkergeschud hadden kregen we te horen dat we meekonden. Mooi!!!! BIj hem nog een keerchekken of we dan in Caia echt een andere bus konden krijgen maar dat kon. In Caia wil je ook niet stranden volgens mij, want daar is geen enkele plek om te kunnen overnachten...
Toen was het half 4 in de ochtend, en we hadden geen zin om daar op die busstandplaats te blijven wachten tot 5 uur. Tony heeft ons teruggereden naar het Hotel Savoy, waar we een uur geleden vertrokken waren. De nachtshift'mevrouw die net weer heerlijk lag te slapen op een gigantische bruine leren plakbank in de ontvangsthal van het hotel keek vaag toen wij aanklopten. Huh, zijn dat nou die meiden van net, of zijn datnieuwe toeristen... zo vroeg al?Op zoºn moment wil je echt dat je in alle talen kan spreken... want nee ze snapte toch echt niet dat wij vannacht in kamer 101 hadden geslapen en dat we de sleutel nog graag weereven wilden om nog een uurtje te `slapen`... en ze wilde ons opnieuw in gaan schrijven. Op een of andere manier viel het kwartje uiteindelijk.. en kwamen we terug in de kamer waarvan ik een uur geleden had gedacht, hier kom ik nooit meer terug, en dat ook helemaal niet erg vond. Maargoed. Weer op bed geplofd, met de wekker tussen ons in, en het zoefding )ventilator) op stand max poging om te slapen. Tony stond buiten in zijn auto te wachten... en zou ons straks weer naar het busje brengen.
Toen ik net echt duf begon te worden ging de wekker en mochten we weer. We zweetten nu al, nog even snel naar de wc (was ook de laatste die dag bleek achteraf) en de sleutel nu definitief afleveren bij de mevrouw waar amper een groetje afkon.

Nu stonden er meer mensen om het busje... een tienpersoons' klein busje waar geen ruimte was voor de bagage dus gewoon voor de bank, zodat je benen na 5 minuten afgekneld zouden zijn. Maakt niet uit.. hetwas een bus en we waren blij. Betalen, ticket.... er ging wel anderhalf uur overheen. Hes en ik hadden ons net soort van geinstalleerd toen er ineens een ander busje achterons busje stopte en iedereen uit ons busje stoof, naar die andere bus!! Dat werd dus de bus naar Quilimane...rare afleidingsmanoevre.. maargoed. Omdat onze rugzakken helemaal knel lagen onder de bank duurde het een poos oordat we ze los gesjord hadden en waren we als laatsten bij de juiste bus. Gelukkig konden daar de rugzakken achterin, en kregen we een plaatsje.

lees het vervolg in het volgende bericht... even zenden voordat de computer het misschien begeeft...

van Morgenster naar Mozambique

Hallo allemaal,

Vanavond belde Femke mij (=Arie). Morgen (1 oktober) vertrekken Hester en Femke vanaf het Morgensterkziekenhuis richting Mozambique. Ze rijden met iemand mee naar eerste tussenstop: Mutare, dat is nog in Zimbabwe, via Mutare gaan ze de grens over naar Chimoio in Mozambique. Vandaar reizen ze verder naar het noorden, naar Pemba. Dit ligt in het noorden van Mozambique aan de kust, ter hoogte van Lake Nyasa in Malawi en de Comoren. Het witte zand dat tussen je tenen doorsijpelt ligt daar net als de azuurblauwe oceaan op hen te wachten.
















Het volgende berichtje komt hopelijk weer van H&F zelf, uit een of ander internetcafeetje.

Groeten,
Arie

Vimbai, 'hoop'

Morgensterziekenhuis, maandag 17 september,

Hallo lieve iedereen! Masikati!

Het is alweer lang geleden dat we via de site wat van ons hebben laten horen, maar geen bericht is goed bericht, zullen we maar zeggen. Ja, we hebben het echt goed naar onze zin hier, en de 8e week werken is vandaag begonnen. We zijn gewisseld van afdeling, en Hester loopt nu mee op maternity en male ward, en Femke op paediatric ward...

Ik zie dat ik maar 10 minuten accu heb om te typen, dus het wordt echt een mini bericht!

Eind vorige week is er een babytje -van toen zo'n 5 dagen oud- binnengebracht door de politie. 'een dumped baby girl' stond er op haar opnameblad. Geen moeder of familie te traceren, een prachtig klein donker kindje met donkere krulletjes. Op een af andere manier is er een volunteer-moeder op komen duikelen die de zorg voor dit weesje over wil nemen. Wij hebben er de afgelopen 2 dagen voor gezorgd en haar de naam Vimbai gegeven, 'hoop' in Shona. Zo hadden we ineens 7 guesthousebewoners... en moesten we om de 3 uur voeden, wassen, poepluiers verschonen.. Vandaag is haar adopteermama haar komen ophalen, en heeft ze via het Feeding program hier van Morgenster kleren, zeep en melk gekregen voor de eerste maanden. Ik heb haar net, samen met Anneloes, (nurse op maternity) bij de busstop achtergelaten.. we hopen ze volgende week op te zoeken.

Naast veel meemaken in het ziekenhuis, hebben we zaterdag echt een vakantiedagje gehad. Samen met Hester en Johanneke (NL-co) zijn we naar Great-Zimbabwe, een belangrijk historisch monumen, gelopen, PRACHTIGE tocht en omgeving... 's middags aan een zwembad gelegen en wat kunnen lezen.... heeerlijk!

Liefs, Femke

Even een reactie

Hallo lieve iedereen!

Hier weer even een teken van leven vanaf een steeds warmer Morgenster. Alles goed met ons, nog steeds genoeg te eten, en we leren veel....
Op foto's moeten jullie helaas nog even wachten, het lukt ons nog niet om ze op de site te zetten, maar jullie houden het tegoed! En in NL wacht er natuurlijk een uitgebreide powerpoint presentatie met al onze ervaringen!

Veel liefs van Hester en Femke!

Keep in touch!

Het is mistig, het is koud op Morgenster. Maar dat geeft niet, we hebben chocomelk, en 2 verpleegkundigen zijn nu een maaltje aan het bereiden voor ons, zoals het hoort : )
Lieve mensen, we pogen vanaf nu, eens in de 2 weekjes een berichtje te kunnen plaatsen. Zo niet, vergeef het ons dan maar…

Trouwens: POST wordt hier prima ontvangen!!!!

Nogmaals het adres:

Morgenster Mission Hospital
PO BOX 1425 Masvingo
Zimbabwe

Dikke, afrikaanse klapzoenen,

Hester en Femke

Een week Morgenster

Nu, twee weken later, onze eerste mogelijkheid om op internet te komen!!!! Joehoe!!!
Al weer zoveel, ontelbaar meer ervaringen rijker…. De verhalen zijn niet aan te slepen.
Deze week in een paar opmerkingen:

Maandag:
- prikaccident met HIV-positieve patiënt van medewerker oogkliniek, man helemaal in de stress, en is na lang nadenken begonnen met PEP-kuur. (google op ‘PEP-kuur - HIV’ als je niet weet wat het is)
- Op de oogkliniek de meest indrukwekkende tumor ooit gezien: een jonge vrouw, jaar of 26, met een gezicht wat voor meer dan de helft opgevreten is door…..? met een vreselijke stank. Is in twee maanden ontstaan…vrouw is in de achterbak van een auto geladen op weg naar huis. Beleid: TLC! (lees: tender love and care)
- Femke heeft bijna !! helemaal zelf een kindje ter wereld geholpen, en stond te zweten in haar rubber laarzen… adrenaline overal. Kindje en moeder gelukkig prima in orde. Gave ervaring om nooit te vergeten!

Dinsdag:
OK dag met grote buikoperaties (en gelukkig geen prikaccidenten!) Nog 1 PEP-kuur is over, voor 3 artsen en 2 co’s met onvaste handjes…
Donderdag: outreach dag. We gaan naar de twee meest afgelegen kliniekjes en hobbelen gedurende 2 uur over rode stoffige zandwegen. We komen misselijk en met onze borsten tot op de knieën gezakt aan. Er wachten 50 patiënten, om gezien te worden in 2 uur tijd. De amoxicilline-kuren vliegen over de tafel. 1 patiënt laden we in de achterbak van de ambulance, om er vervolgens bij de volgende kliniek nog 9 in de proppen, plus: Hester en Femke natuurlijk. Op de terugweg zitten we klem tussen een jongetje met schimmelhoofdje en Tuberculose patiënten. Om het half uur chekken we of de pasgeboren baby met ernstige luchtweginfectie en hoge koorts nog leeft. Als klap op de vuurpijl begint de vrouw tegenover ons te kotsen, gelukkig in een emmertje wat op onze knieën staat. We delen onze laatste crackertjes op met alle patiënten.
In het ziekenhuis aangekomen, om half 7 savonds, willen we eerst zeker weten dat het kindje meteen behandeld wordt, wat in Afrika niet vanzelfsprekend mag worden geacht. Met onze neuzen staan we er bovenop als de eerste doses antibiotica gelukkig na een uurtje rekenen in mililiters/kilogrammen wordt toegediend. We betwijfelen allebei ten zeerste of dit kindje de volgende morgen gaat halen.
Lange tijd hebben we niet om hier over na te denken, want een keizersnede dient zich aan.
Dokter Herman doet samen met Hester de C-section, en dr. Paul speelt voor anaestesist. Femke vangt en stimuleert het kindje.

Om 9 uur komen we bekaf thuis… en eten rode kool met rijst.

Vrijdag:
Vandaag is de dag van de grote visite, oh ja, ook hier bestaan die. Maar dan in het klein, de kleine grote visite met 2 artsen en 2 co-assistenten en een soort van notulist.
Hester presenteert er op los: wel 6 patiënten brengt zij in, en dat in het engels!!
Al vanaf de vroege morgen ligt er een mevrouw op springen van een tweeling. Helaas schiet het niet op. Om 2 uur ‘s middags wordt besloten tot een keizersnee.

Op hetzelfde moment zit de polikliniek overvol met patiënten die antiretrovirale middelen voorgeschreven willen krijgen…
Hester runt de poli zo’n beetje zelf: TB-patiënten, longontstekingen, vergevorderde HIV-patiënten, zieke kindjes. Ze neemt nog 2 patiënten op in het ziekenhuis… terwijl Femke met de rest van het OK/ziekenhuis personeel 2 kerngezonde kleine meisjes vangt.

Zaterdag:
Niks geen vrije dag en uitslapen. Alhoewel, uitslapen doen we hier nooit, want we staan al wakker naast ons bedje voordat de wekker gaat. Lees: rond een uur of 7. We gaan dan ook iedere avond om max. 21.30 uur naar bed.

9.00 uur op OK voor 3 frisse abcessen. Winst: in totaliteit een liter of 3 heerlijk riekend pus.
10.30 uur: een mevrouw bevalt, na een zwangerschap van 24-28 weken… dit blijkt toch een kindje van maximaal 20 weken te zijn: 620 grammetjes klein… het ademt nog! Het overlijdt onder de warme lamp, in onze armen. De moeder wil het kindje niet zien, laat staan vasthouden. De vader komt binnen, werpt een korte blik… en kiest ervoor om het kindje achter te laten bij het organisch afval van het ziekenhuis (lees: een gat ergens in de grond waar andere resten zoals placenta’s in gegooid worden)

‘s middags is Hester getuige van een bruisend bruiloftsfeest, in real african style, met veel zang dans en muziek! Ze leert er echt Afrikaans ‘joelen’ … ze doet het in NL nog wel eens voor als je er naar vraagt natuurlijk.

Outreach

In de omgeving van Morgenster liggen 8 kleinere klinieken, waar eerstelijns medische hulp verleend wordt. Gisteren zijn Hester en ik met Arian mee geweest op outreach, naar twee van deze kliniekjes. Om half 8 stonden we klaar voor het ziekenhuis, in de mist/regen, het was vreselijk koud. Twee grote metalen koffers waar alle medicijnen inzitten, werden in de achterbak van de nieuwe ambulance geladen, waarna wij onszelf er ook in propten, samen met TsiTsi, een Zimbabwaanse co, en nog 3 mensen.
Na 5 km op een verharde weg te hebben gereden veranderde dat in een zandweggetje. De omgeving is werkelijk waar wonderlijk mooi, en langzaam veranderde de grijze wolken in een blauwe lucht. Na anderhalf uur hobbelen kwamen we aan bij de eerste kliniek, 30 patiënten zouden daar gezien moeten worden.